احساس می کردم خدا را از دست داده ام . یا نه ، خدا مرا رها کرده و از یاد برده بود . او که می توانست در این لحظه های ناامیدی و یاس یاور و پشتیبان من باشد ، گویی مرا برای همیشه فراموش کرده بود .

***

از صبح چیزی نگذشته بود که مشوش و پریشان از خواب بیدار شدم . تنم به شدت می لرزید و عرق سردی بر پیشانی ام نشسته بو د . ضربان قلبم همچون ضربه های چکش در محفظه استخوانی  سینه ام شدید می کوفت و صدا می داد . دهانم مثل کبریت خشک شده بود . دنده هایم تیر می کشید . انگار که ته گلویم یک استخوان بزرگ ایستاده ، و مانع نفس کشیدنم شده بود  . نگاهم را از پنجره اتاق به بیرون دادم . به پرنده ای که از قاب نگاهم پرید و در پس ابرهای تکه تکه گم شد .

کسی در منزل نبود . سکوت خانه اینگونه گواهی می داد .

تشنگی بر لبهایم نشسته بود . تمنای آب داشتم . اما توان حرکتم نبود . از این ناتوانی ، یک نوع زاری و التماس مثل عجز اشک در نگاهم پیدا شد . بی آنکه بخواهم ، گوله ی اشکی بر گونه ام غلتید و فرو افتاد .

صدای باز شدن در بگوشم آمد و متعاقب آن صدای گامهای همسرم که از پله ها بالا می آمد . صدای پای او را می شناختم . همیشه عجله داشت . از تنهایی من بیمناک بود . وقتی برای کاری بیرون می رفت ، زود و با عجله بر می گشت . در اتاق بر پاشنه چرخید و قامت همسرم میان دو لنگه آن نمایان شد . تا بیداری ام را دید ، به شتاب به سمتم آمد و پرسید:

-         زود بیدار شدی ؟ چیزی می خوای؟

گفتم :

-          تشنه ام .

بی حرف به سمت آشپزخانه رفت . پرسیدم :

-         صبح به این زودی کجا رفته بودی ؟

لیوان آبی را پر کرد و برایم آورد . در حالیکه آن را جلوی دهانم گرفته بود تا بنوشم ، سرش را بیخ گوشم گذاشت و آهسته گفت :

-          رفته بودم حرم .

نگاه مهربانش را در نگاه پر سوالم دوخت و با لبخندی غمگین ادامه داد :

-          برای شفا خواهی ، دست به دامان امام (ع) شده ام .  شاید ....

انگار توی صدایش رنگ غم پاشیده باشند ،  فشار اندوه پنهان در نگاه محزونش هویدا بود .

آب را که نوشیدم ، احساس خنکایی همه وجودم را پر کرد و خاطر خوابی که لحظاتی پیش دیده بودم در انحنای کوچه ذهنم هویدا گشت . از این خیال ، احساس خوشی وجودم را پرکرد.

از اتصال خیال و واقعیت ، نوید معجزه ای حس می شد  . خواب خوشی که دیده بودم و زیارت صبحگاهی همسرم ،  نشان یک اتفاق بود . اتفاقی که ماهها در انتظار وقوعش ، پر اشک گریسته بودم.

***

معمولا حرم همیشه پر زائر و پر همهمه است . اما اینک خلوت و ساکت بود ، بی آنکه ولوله و ازدحامی باشد . تنها زائر دل شکسته آن آستان مقدس من بودم. پشت پنجره فولاد دخیل بسته و پنجه هایم را در مشبک ضریح ، به التجای شفاعت، گره بسته و در حالیکه اشک میهمان نگاهم شده بود ،  با زبان دل با امام (ع) گفتگو داشتم :

-  اماما ، دستهای ملتمس من بسوی خدای توست و دستهای نیاز خانواده ام ، به سوی من . پس شفیع من در نزد خدای خویش شو و شفایم را از درگاه احدیتش بخواه ، تا نگاه نیازمند خانواده ای ،  بی نیاز شود .

خدایا ، خودت خوب می دانی که من راننده ام و خرج خانواده ام را از این راه به دست می آورم  . اما از بد حادثه ، اکنون که خانه نشین شده ام ، خود را  وبال دیگران می دانم . کسی که همگان به همت او چشم دوخته بودند ، اکنون محتاج کمک دیگران است .

خدایا ، ترا به این امام همام قسم می دهم ، این اندوه جانکاه را از من دور کن .

 گویی صدایی در درونم گفت :

-          برخیز . تو شفا گرفته ای . برو .

از شنیدن این ندا ، یک شادی گنگ  و مبهم ، همراه با اضطرابی نامفهوم ، در وجودم جاری شد . سرمایی در تنم پیچید و قلبم تند تند شروع به تپیدن کرد . دهانم کاملا گس شده بود . تشنگی بر لبهایم نشسته بود و بد جوری عذابم می داد  :

-         آب ......

با فریاد عطش از خواب بیدار شدم . خانه خالی و خلوت . بی آنکه کسی جوابگوی فریاد نیاز من باشد . وه . چه رویایی . آیا تعبیری خواهد داشت این خواب پریشانی خیال من ؟ 

***

ماجرای خوابم را که به همسرم گفتم ، مسرور شد و  با چشمهای ملتهبش در من نگریست .

-         یعنی ممکنه ؟

با این سوال ،  بذر تردید را در دلم افشاند . با خود  اندیشه کردم :

-         من قطع نخاع هستم . دکترها فلج کاملم را تایید و اعلام کرده اند . مگر ممکن است کسی که نخاعش بر اثر ضربه سهمگین تصادف قطع شده است ، با دیدن یک رویا بهبود یابد ؟

خود پاسخ ابهام خویش را دادم :

-         آری ممکن است . مگر ندیدی که امام چگونه بیماران قطع امید شده را شفاعت کرد  و آنان را از دروازه مرگ به میدان زندگی باز گرداند ؟ مگر ندیدی دختر کوری را که پزشکان امکان بینایی اش را ناممکن می دانستند ، چگونه با التجا به امام و دل شکسته ، شفا گرفت و با چشمانی بینا به شهرش برگشت ؟ تو ندیدی آن جانباز فلجی را که با چرخی که سالها زندانی آن بود ، به حرم آمد و رها از حصار چرخ و عصا ، به خانه بازگشت ؟ تو ندیدی ....

با صدای شبیه به فریاد ، افکارم پاره پاره شدند . به خود آمدم  . نگاه ملتهبم را به سمت صدا چرخاندم . همسرم در حالیکه در خطوط چهره اش علامت مسرت مشهود بود . در ادامه همان فریاد ، شادمانه جیغ زد  :

-         انگشت پایت تکان می خورد .

نگاهم  را به انگشت پایم دادم و سعی کردم  تا آنرا تکانی دوباره بدهم .  توانستم .

زن حیران و شگفت زده ،  گفت :

-         حالا آرام پاهایت را تکان بده .

ترسیدم :  اگر نتوانم چه ؟

-         سعی کن . می توانی .

پتو را روی پاهایم کشیدم و داد زدم  : نه......، این امکان ندارد .

همسرم  با مهربانی و امیدگفت : تلاش کن . من به کسی توسل بسته ام که دلهای امیدوار را ناامید نمی کند .

سپس در حالیکه نگاه بارانی اش را به آسمان داده بود ،  زمزمه کرد :

-         اگر او بخواهد ، هر ناممکنی ممکن می شود .

با یاس و تردید ، همه قدرتم را به پایم دادم و تلاش کردم تا بتوانم تکانی به آن بدهم . اما نتوانستم . همسرم همچنان می گریست و پر امید از من می خواست تا دوباره تلاش کنم .

در مغزم صداهای عجیبی شنیده می شد . اشباح با صورتکهای شیطانی ، مثل جغد در برابرم می رقصیدند و زوزه می کشیدند  .از هیاهویی که در مغزم ایجاد شده بود ، ترسیدم . احساس خفه گی داشتم . ناامیدی مثل خوره به جانم افتاده بود .  با اکراهی که نمایاننده یاس بود ، سعی کردم تا دوباره به پاهایم تکانی بدهم . ناگهان فریاد همسرم در گوشهایم پیچید .

-         تو موفق شدی . پاهایت تکان می خورند . این نشانه خوب شفاست . بی شک خواب تو ، رویای شفا بوده و زیارت من باور آن .

پر از باور های شاد شدم . از این خیال ، احساس گرمی همه وجودم را اشباع کرد . اشباح تردید از برابر نگاه خیالم دور و گم شدند . تصور کردم دوباره خدا را بدست آورده ام . او مرا از یاد نبرده و من هیچگاه او را از دست نخواهم داد . اوست که می تواند همیشه همراه و مونس تنهایی و امید لحظه های یاس من باشد  . او را باور کرده و همیشه در کنار خود حس می کنم.